---------------------------------------------------------------------
У.ШыцЁк. "У час не вярнулЁся", "Мастацкая лЁтаратура", МЁнск, 1975
OCR & SpellCheck: Zmiy (zmiy@inbox.ru), 20 лЁпеня 2003 года
---------------------------------------------------------------------
Пройдзе час, з зямных касмадрома╝ возьмуць старт вялЁзныя зоркалёты Ё
накЁруюцца да далёкЁх галактык.
Магчыма, гэта адбудзецца ╝жо ╝ наступным стагоддзЁ, магчыма, значна
пазней. Але наша мара не хоча чакаць, мы ╝жо цяпер хочам ведаць, што
напаткае бясстрашных астралётчыка╝ у бясконцай прасторы. Аб Ёх прыгодах,
лёсе Ё знаходках расказваецца ╝ гэтым зборнЁку фантастычных апавядання╝.
За возерам, што плёскаецца зусЁм пад нашымЁ вокнамЁ, пачынаецца лес. Мы
мала там бывалЁ, не знаходзячы для сябе нЁчога прывабнага. Лес бы╝
дагледжаны, расчышчаны Ё нагадва╝ школьны парк. ╤ншая справа - востра╝ на
возеры. Там усё было так, быццам рука чалавека нЁколЁ не краналася гэтага
кутка прыроды. На востраве нам было цЁкава, у лесе - не.
Але аднаго разу, пасля буры, МЁшка Патупчык нацяга╝ на бераг ламачча Ё
звяза╝ плыт. Гэта было нешта незвычайнае, Ё мы акружылЁ МЁшку, шкадуючы, што
нЁкому з нас не прыйшла такая думка раней. Па╝тараць жа зробленае кЁмсьцЁ
было не ╝ правЁлах вучня╝ нашай школы.
А МЁшка быццам не за╝важа╝ нас Ё нашу зайздрасць. Ён спЁхну╝ плыт у
ваду, працягну╝ яго за прывязаную вяро╝ку крока╝ на пяцьдзесят убок, якраз
туды, дзе пачыналася глыбЁнная плынь, Ё скочы╝ на хЁсткЁя бярвенчыкЁ.
- Вясло, Патупчык, вясло забы╝ся, - пабег у ваду Сярожка Шарай.
МЁшка толькЁ ╝смЁхну╝ся. А я падума╝, што ён, напэ╝на, уявЁ╝ сябе адным
са старажытных марахода╝, якЁя на плытах перасякалЁ цэлыя акЁяны.
ВЁдаць, МЁшка разведа╝ усё папярэдне. Плынь аказалася ЁмклЁвай, Ё
не╝забаве ён бы╝ ужо далёка. Мы пастаялЁ яшчэ крыху на беразе, прыкладаючы
час ад часу далонЁ да лба, каб паглядзець, як ён там. А калЁ ╝жо плыт з
МЁшкам ста╝ як маленькая карычневая кропка, разышлЁся.
Вярну╝ся МЁшка на самым змярканнЁ. Сонца падсмалЁла яго, Ё ╝ МЁшкЁ былЁ
ярка-чырвоныя рукЁ Ё ногЁ Ё лупЁ╝ся пакрыты вяснушкамЁ кЁрпаты нос. Мы
рабЁлЁ выгляд, што нЁчога незвычайнага не адбылося, а самЁ ледзь
стрымлЁвалЁся - так хацелася ведаць, што ж такога было з МЁшкам?
Ён ма╝ча╝. ╤ толькЁ, калЁ ╝жо вячэра падыходзЁла к канцу, непрыкметна
для астатнЁх Ё наста╝нЁка падмЁгну╝ мне з Сашкам. Гэта азначала, што мы
павЁнны перад сном тайна прабрацца ╝ яго пакой. Вядома, нас не трэба было
запрашаць двойчы. Больш таго, мы ледзьве дачакалЁся прызначанага часу.
- Ну як? - хрыплым шэптам спыта╝ Сашка, як толькЁ МЁшка, выгляну╝шы
папярэдне ╝ калЁдор, зачынЁ╝ за намЁ дзверы.
- Возера, - адказа╝ МЁшка.
- ╤ толькЁ?! - мы былЁ расчараваны. Пра возера мы ведалЁ Ё без яго.
Нават зараз, у гэты самы момант, яно глуха шумела, лЁжучы высокЁмЁ хвалямЁ
пясчаны бераг.
- Лясное.
- ЗдзЁвЁ╝! - Сашка нават абуры╝ся.
╤ я не разуме╝, навошта было хавацца сюды, каб даведацца пра звычайную
рэч.
- Па-першае, яно чорнае-чорнае, а па-другое, з'явЁлася няда╝на. ЛяснЁк
каза╝, недзе было землетрасенне, Ё яно з'явЁлася.
Колер - дробязь, а што побач ёсць возера, пра якое нават астатнЁя
хлопцы не ведагоць, - гэта ╝жо сапра╝ды незвычайная падзея.
- А ты не памыляешся? - не паверы╝ Сашка.
- СамЁ ╝бачыце.
Наза╝тра пасля занятка╝ мы зно╝ былЁ на востраве. Я прапанава╝ узяць
лодку, але сябры не падтрымалЁ. Лодка - не для першаадкрывальнЁка╝. Для
гэтай мэты найлепшае - самаробны плыт.
Нас трох для кволага МЁшкавага збудавання было замнога. Разы са два
хвалЁ захлёствалЁ плыт, Ё мы аказвалЁся ╝ вадзе. Але ╝рэшце дасягнулЁ
другога берага. ВыцягнулЁ плыт на пясок Ё пайшлЁ ╝ лес.
Дарогу МЁшка запомнЁ╝ добра. Праз якую гадзЁну мы ╝жо былЁ ля мэты.
На першы погляд у гэтым лясным возеры нЁчога асаблЁвага не было.
ВялЁзная палонка пасярэдзЁне зарослай мохам паляны. Вакол растуць кусты
алешнЁку, сям-там каля берага вЁдаць шырокЁя лЁсты Ё кветкЁ гарлачыка╝. Вось
толькЁ паверхня... МЁшка не памылЁ╝ся: яна была цьмяная, быццам промнЁ
святла знЁкалЁ ╝ ёй без астатку.
- Як сажа, - усклЁкну╝ Сашка.
- А што я каза╝? - узрадава╝ся МЁшка.
А мне падумалася, што гэта возера падобнае на кавалак глыбокага
космасу, дзе ╝сё навокал чорна Ё да блЁжэйшых зорак до╝гЁя гады шляху. Але я
не сказа╝ сябрам пра гэта пара╝нанне. Яны былЁ ╝пэ╝нены, што я ра╝надушны да
космасу. А як я мог гаварыць, што некалЁ пайду ╝ прастору, калЁ нават
фЁзкультурай займа╝ся па спрошчанай праграме? Таму я нЁколЁ не мары╝ з
хлопцамЁ ╝голас пра падарожжы да зорак. Я нёс сваЁо мар/ ╝ сабе.
- Трэба нанесцЁ на карту, - сказа╝ Сашка. Ня╝рымслЁвая яго натура
патрабавала дзейнасцЁ. - Стойце тут, я зраблю вымярэннЁ, - Ё ён пайшо╝,
шырока ставячы крокЁ, уздо╝ж азёрнага берага.
МЁшка тым часам сарыентава╝ся па сонцу, каб вызначыць каардынаты
возера. Напэ╝на, гэта была дарэмная работа. Каардынаты школы мы вызначалЁ
шмат разо╝ - Ё ╝начы па зорках, Ё ╝дзень па сонцу. А адсюль да школы было
кЁламетра╝ дзесяць прама на ╝сход. Так што патрэбныя разлЁкЁ можна было
зрабЁць без ало╝ка. Але я зно╝ прама╝ча╝. Хай робяць як хочуць. Я ж веда╝
адно: я прыйду сюды яшчэ раз, адзЁн, Ё прынясу акваланг. Я нарэшце адчую,
што гэта такое - чорны Ё ма╝клЁвы космас.
Тым часам вярну╝ся Сашка. Перыметр возера ра╝ня╝ся тысячы шасцЁстам
дваццацЁ крокам або прыкладна па╝тара кЁламетрам. Хлопцы хутка начарцЁлЁ
картаграфЁчную сетку, потым нанеслЁ на яе абрысы возера.
- Вяртаемся, - сказа╝ Сашка, задаволена аглядаючы сваю работу.
- Пара ╝жо, - згадзЁ╝ся МЁшка, - хутка сцямнее. Ты што, начаваць тут
збЁраешся? - крыкну╝ ён, убачы╝шы, што я застаюся на месцы.
- Хадзем, ВЁцЁк, - падбег да мяне Сашка, - мы ж разам усё рабЁлЁ, -
па-свойму зразуме╝ ён мой настрой.
Я засмяя╝ся Ё далучы╝ся да хлопца╝.
КалЁ праз некалькЁ дзён я сказа╝, што пайду ╝ лес, гэта не выклЁкала нЁ
╝ кога пытання╝. Раз не запрашаю ╝ спадарожнЁкЁ каго-небудзь, значыць, так
мне лепш. Мы прывыклЁ паважаць справы Ё жаданнЁ таварыша╝.
Надвор'е было пахмурнае, Ё вада ╝ возеры здалася яшчэ больш цёмнай. Я
добра плава╝ Ё не бая╝ся нЁ глыбЁнЁ, нЁ вЁро╝. А тут мне раптам стала
страшнавата. Падумалася, што гэта проста багнЁстае балота, дно якога ╝сцЁлае
звычайны тарфяны пласт. Але менавЁта таму, што адчу╝ страх, ня╝пэ╝ненасць, я
прышпЁлЁ╝ балоны з паветрам, надзе╝ маску Ё падышо╝ да вады. Глеба пад
нагамЁ была мяккая, як дыван, - прыбярэжнае дно было пакрыта мохам. НогЁ не
правальвалЁся, Ё я ╝жо больш упэ╝нена пакрочы╝ далей.
Так, у чорным колеры вады было, напэ╝на, вЁнавата дно, бо сама вада
мела зусЁм нармальны выгляд, з-пад маЁх ног Ё рук выляталЁ шматлЁкЁя
празрыстыя пырскЁ. Можна было вяртацца дадому. На ╝сякЁ выпадак я яшчэ
прайшо╝ далей, каб павярнуць Ё адтуль паглядзець на неба, Ё раптам
паслЁзну╝ся Ё правалЁ╝ся некуды ╝нЁз. Я паспе╝ толькЁ ╝бачыць зацягнутае
хмарамЁ шэрае неба, яно чамусьцЁ вЁднелася крыху ╝ баку ад мяне, а яшчэ праз
Ёмгненне ╝сё на╝кол ахутала цемра. ДзЁ╝на, але гэта адразу супакоЁла мяне.
Цемра ж была маёй мэтай. Я паварушы╝ рукамЁ, адчуваючы, што цела
падпарадко╝ваецца мне, Ё, значыць, варта толькЁ захацець, я магу адразу
вярнуцца. Да таго ж у мяне на спЁне мЁж балона╝ з паветрам бы╝ маленькЁ
водаструменны рухавЁчок. На крайнЁ выпадак я мог скарыстаць яго.
Пад вадой, напэ╝на, была плынь. Я адчува╝, што мяне павольна цягне
некуды далей. Але лЁхтарык не ╝ключа╝: мне патрэбна была толькЁ цемра, а ╝сё
астатняе не мела значэння. Мне здавалася, што я зусЁм не ╝ вадзе, а ╝
прасторы. Цела было лёгкае, нЁбы бязважкае. Я мог ляжаць, распласта╝шы рукЁ,
даць нырца, узляцець угару. Мне падаба╝ся мой стан, Ё толькЁ было шкада, што
вакол не вЁдно сузор'я╝. Без Ёх не было сапра╝днага космасу.
Але Ё цемра падманула мяне. Вочы хутка прызвычаЁлЁся, Ё тады я
за╝важы╝, што палосы дзённага святла прабЁваюцца праз вадзяную то╝шчу Ё
даходзяць сюды, выклЁкаючы да жыцця ценЁ водарасця╝ Ё рыб. Аднак над галавой
святла не было. Гэта азначала толькЁ адно: значная частка возера
знаходзЁлася пад зямлёй.
Пакуль я раздумва╝, цЁ не пара вяртацца, мяне аднесла да берага. Ён бы╝
камянЁсты, гладкЁ, як сцяна. Памаца╝шы яго рукамЁ Ё не знайшо╝шы нЁчога
адметнага, я адштурхну╝ся Ё павярну╝ назад. Але не паспе╝ праплысцЁ якЁх
дзесяць крока╝, як зно╝ апыну╝ся на старым месцы. ЦЁ то плынь аказалася
мацнейшая, чым я разлЁчва╝, цЁ з напрамку збЁ╝ся. Пад рукамЁ, здалося, была
тая ж самая гладкая каменная глыба. Каб дарэмна не плутаць, прыйшлося
запалЁць лЁхтар.
Абрысы навакольных прадмета╝ былЁ няпэ╝ныя, хЁсткЁя. Але чым больш я
╝гляда╝ся ╝ Ёх, тым мацней мяне ахоплЁвала здзЁ╝ленне. Падводныя скалы
нагадвалЁ... дом. Час Ё вада разбурылЁ яго. ЗасталЁся толькЁ рэшткЁ сцен з
проймамЁ акон Ё дзвярэй.
Напэ╝на, затопленым аказа╝ся цэлы пасёлак. Побач з гэтым домам былЁ
яшчэ збудаваннЁ. ТакЁя ж старыя, аблепленыя водарасцямЁ Ё ракавЁнамЁ. Час не
пашкадава╝ гэта былое чалавечае жытло. У дамах не засталося нЁчога з
прадмета╝ або мэблЁ. ВЁдаць, гэта бы╝ век, калЁ людзЁ яшчэ не ╝мелЁ рабЁць
сабе прылады з жалеза, а карысталЁся дра╝лянымЁ Ё касцяным! рэчамЁ. Гэта,
пра╝да, не надта адпавядала архЁтэктуры збудавання╝. Але тады мне было не да
грунто╝нага аналЁзу Ё вывада╝.
Я пашука╝ якЁх-небудзь рэча╝ - не вяртацца ж назад з пустымЁ рукамЁ, -
я абходзЁ╝ адзЁн пакой за другЁм, разграба╝ глей пад нагамЁ, маца╝ сцены.
НЁчога не было.
Нарэшце мне надакучыла гэта блуканне, дый першы балон з паветрам
апусце╝. Я рашы╝ вяртацца Ё проста так, у апошнЁ раз, правё╝ промнем
лЁхтарыка па сцяне, што стаяла на маёй дарозе. Чорныя, замшэлыя каменнЁ. ╤
раптам сярод Ёх нешта блЁснула.
Мне здалося, што гэта бы╝ лЁсцЁк серабрыстай таполЁ, якЁх шмат расло на
беразе. Ён патану╝ Ё зачапЁ╝ся за каменны абломак. Яго знаходжанне тут было
да таго неверагодным, што я не ╝трыма╝ся Ё памаца╝ лЁсцЁк. Ён варухну╝ся, як
на галЁнцы, - яго ножка якЁмсьцЁ чынам трапЁла мЁж камення╝ - Ё зно╝
вярну╝ся на сваё ранейшае месца. Але гэта бы╝ не сапра╝дны лЁсцЁк. Пальцы
выразна адчулЁ метал. Было толькЁ дзЁ╝на, што нЁ вада, нЁ час не адбЁлЁся на
гэтым метале. КолькЁ я нЁ круцЁ╝ лЁсцЁк - не за╝важы╝ на Ём нЁводнай плямкЁ.
Такую знаходку варта было паказаць хлопцам.
Ужо бралася на вечар, калЁ я вярну╝ся ╝ Ёнтэрнат. Як на тое, у калЁдоры
носам к носу сутыкну╝ся з наста╝нЁкам. З Ём былЁ Сашка Ё МЁшка.
- Дзе ты прапа╝? - закрыча╝ Сашка.
╤ я ╝спомнЁ╝, што ╝ нас у гэты час лабараторныя заняткЁ па фЁзЁцы. Мне
стала няёмка перад наста╝нЁкам.
- ╤дзЁ паеш, - спынЁ╝ мяне наста╝нЁк, калЁ я пача╝ бы╝ апра╝двацца, -
потым раскажаш.
Я ╝злава╝ся на сябро╝: вось балбатуны, трэба было Ём гаварыць, дзе я!
Цяпер прыйдзецца, можа, яшчэ цэлы даклад рабЁць, а я ж па сутнасцЁ нЁчога не
ведаю. НЁ пра возера, нЁ пра рэшткЁ таго паселЁшча.
Але я памылЁ╝ся. Наста╝нЁк да майго расказу паставЁ╝ся зусЁм спакойна,
а выслуха╝шы, сказа╝:
- ╤дзЁ ╝ лабараторыю.
ТолькЁ адышо╝шы, я ╝спомнЁ╝, што забы╝ся паказаць яму лЁсцЁк. Аднак не
вяртацца ж назад, я Ё без таго пазнЁ╝ся.
Сашка з МЁшкам корпалЁся ля тэлепрыёмнЁка з электроннай а╝таматычнай
настройкай. Гэта была наша навЁнка. ПрыёмнЁк мог не рэагаваць на самыя
моцныя сЁгналы, калЁ яны не адпавядалЁ зададзенай праграме па тэме. З
мЁльёна╝ перадач ён павЁнен бы╝ выбЁраць толькЁ тую, якая нам патрэбна,
МЁшка нават сумнява╝ся, цЁ прыме наста╝нЁк па фЁзЁцы нашу работу. ТакЁ
тэлепрыёмнЁк, сцвярджа╝ МЁшка, больш падобны на кЁбернетычнага робата. Мне ж
з Сашкам такое спалучэнне прыёмнЁка Ё робата спадабалася. Праца наша
падыходз'Ёла к канцу. Заставалася, уласна, адрэгуляваць блок настройкЁ. КалЁ
я ╝вайшо╝, Сашка якраз гэтым Ё займа╝ся. Блок бы╝ падключаны да прыборнага
шчытка, дзе ╝се дадзеныя абагульнялЁся Ё ╝ выглядзе спакойнай хвалепадобнай
лЁнЁЁ клалЁся на до╝гую папяровую стужку асцылографа.
- Гатова? - спыта╝ я, нахЁлЁ╝шыся да СашкЁ.
- Пара... - Сашка асекся.
Я зЁрну╝ на яго, потым на папяровую стужку, якая павольна па╝зла,
закручваючыся ╝ адмысловым кальцы, Ё здзЁвЁ╝ся сам. Пяро асцылографа нЁбы
кЁнулася ╝ дзЁкЁя скокЁ.
НекалькЁ Ёмгнення╝ Сашка глядзе╝ на паласатую змейку-стужку, потым
схамяну╝ся Ё зЁрну╝ падазрона на мяне:
- Слухай, ВЁця, ты часам не праглыну╝ генератар сЁгнала╝?
- Скажаш...
- Не, пра╝да, выйдзЁ на хвЁлЁну.
Сашка ╝жо злава╝ся, калЁ я вярну╝ся. Бо, аказваецца, гэта я дзейнЁча╝
на нашы прыборы.
- Вытрасай кЁшэнЁ, - загада╝ мне МЁшка. ╤ гэтае МЁшава далучэнне да
СашкЁ зусЁм збянтэжыла мяне. Я паглядзе╝ на аднаго, на другога Ё раптам
успомнЁ╝ пра лЁсцЁк. НЁчога Ёншага ╝ маЁх кЁшэнях не было.
- Вось, - працягну╝ я МЁшку знаходку.
- Там? - спыта╝ ён, кЁ╝ну╝шы галавой у бок акна.
- Пад вадой, з разваленай сцяны выцягну╝.
- Давай, - выхапЁ╝ лЁсцЁк з маЁх рук Сашка, - ста╝це блок.
Як яму прыйшла ╝ галаву думка, што лЁсцЁк выпраменьвае Ё што гэта
выпраменьванне трэба паспрабаваць злавЁць тэлепрыёмнЁкам, не ведаю. У яго
за╝сёды ╝ галаве по╝на самых неверагодных думак. Здаралася, за Ёх нам нават
пападала. Было ж, што мы спалЁлЁ энергакабель, Ё школа некалькЁ гадзЁн
сядзела без электрычнасцЁ. Або другЁм разам, паверы╝шы, што Сашка адкры╝
новы, тэлепатычны метад уздзеяння на жывёл, мы ╝начы забралЁся ╝ вальер да
тыгра (гэта было на экскурсЁЁ ╝ ╤ндыЁ) Ё нарабЁлЁ спалоху на ╝сю акругу.
Але, так цЁ Ёнакш, на гэты раз ён прыдума╝ здорава.
Сашка паставЁ╝ лЁсцЁк побач з антэнай Ё ╝ключы╝ прыёмнЁк. Электронны
настройшчык адразу выбра╝ патрэбную хвалю. Яна была нейкая незвычайная, не
╝ласцЁвая нашым тэле╝стано╝кам.
- КасмЁчнага паходжання, - аж загарэ╝ся Сашка. А мы з МЁшкам
здагадалЁся, што цяпер ён нас не падпусцЁць да прыёмнЁка Ё блЁзка. Космас
бы╝ яго заказнЁкам.
Экран мЁга╝, не ажываючы, аднак, зусЁм як тады, калЁ не працуе
перадатчык. Але ён працава╝. Мы гэта самЁ бачылЁ. Сашка падсуну╝ лЁсцЁк яшчэ
блЁжэй да антэны Ё выключы╝ у лабараторыЁ святло.
НейкЁ час экран не мяня╝ся, потым у Ём нешта зварухнулася Ё... я працёр
вочы. А калЁ адня╝ ад Ёх пальцы, на экране бы╝... той самы дом, якЁ я бачы╝
пад вадой, толькЁ цэлы.
Адлюстраванне не до╝га было нерухомым. Хутка дом пача╝ нЁбы адступаць
на заднЁ план, адкрываючы перад сабой чысценькЁ дворык. Некаторы час ён бы╝
пусты, потым з ценю ад плота выйша╝ чалавек. ВысокЁ, стройны, хоць Ё не
малады. Ён бы╝ апрануты ╝ лёгкЁ зручны касцюм. Накшталт нашых сучасных
спарты╝ных. НекалькЁ секунд чалавек мо╝чкЁ ╝зЁра╝ся, нЁбы сапра╝ды бачы╝
нас, Ё нарэшце загавары╝.
ПрыёмнЁк, аднак, не перадава╝ чамусьцЁ гукЁ яго голасу. Сашка круцЁ╝
лЁсцЁк Ё так Ё гэтак - нЁчога не было чутно.
ЦЁшыню парушы╝ стук у дзверы.
- Гэй, вы, ноч ужо, - пачулЁ мы воклЁч дзяжурнага, - зараз выключаю
святло.
- Хадзем, Саша, - МЁшка ╝зя╝ сябра за руку, - за╝тра даведаемся.
Той нехаця падпарадкава╝ся.
ЦЁ трэба гаварыць, што сон до╝га не мог узяць мяне. Я вароча╝ся на
ложку, Ё карцЁны, адна неверагоднейшая за другую, стаялЁ перад маЁмЁ вачыма.
Я нЁбы бачы╝ невядомых касмана╝та╝, якЁя прыляцелЁ на Зямлю тады, калЁ наша
цывЁлЁзацыя толькЁ пачыналася. Потым той чалавек мне ╝я╝ля╝ся зусЁм не
чужынцам, а жыхарам мЁфЁчнай Атлантыды... Я не паспе╝ нЁчога дадумаць да
канца. ВЁдаць, дзяжурны пачу╝, што я варочаюся, Ё ╝ключы╝
электра╝сыпляльнЁк.
РанЁцай, ледзь развЁднела, я памча╝ да СашкЁ. Ён до╝га не адчыня╝ Ё ╝сё
нешта незадаволена мармыта╝.
- Хутчэй ты, - зазлава╝ я.
- А куды спяшацца? - Сашка нават не скрану╝ся з месца.
- МЁшка, ты чуеш? - закрыча╝ я на ╝весь калЁдор, хаця МЁшкава галава
╝жо тырчала з дзвярэй суседняга пакоя.
- Давай, давай! - населЁ мы ╝двух на Сашку.
Ён нехаця сабра╝ся Ё паплё╝ся за намЁ следам.
У лабараторыЁ было цЁха Ё змрочна. МЁшка, не запальваючы святло,
уключы╝ тэлепрыёмнЁк. Экран замЁга╝ у прыцемках сотнямЁ зеленаватых Ёскарак.
МЁналЁ секунды, мабыць, хвЁлЁны. Учарашняй карцЁны не было.
- Пасунь лЁсцЁк, - шапну╝ я, нЁбы, сказа╝шы гэта ╝голас, мог спалохаць
таго невядомага дыктара.
- Не трэба, - раптам сказа╝ Сашка, - ён ужо нЁчога не пакажа.
- Што-о!!! - мы абярнулЁся да яго.
- Я бы╝ тут уначы... Не мог жа я спаць, як вы. Тут цывЁлЁзацыя, а вы...
- напа╝ ён на нас з МЁшкам.
- Ну!
- Не крычы, - агрызну╝ся Сашка, - самЁ праспалЁ. Я толькЁ хаце╝
узмацнЁць зарад гэтага жалезнага абломка, якЁ вы называеце лЁсцЁкам, Ё
пакла╝ пад прамень тэлекамеры. Хто яго зна╝, што ён зусЁм разрадзЁцца.
Не ведаю, што зрабЁлЁ б мы з Сашкам, каб не наста╝нЁк. Ён пачу╝ наш
крык Ё прыйшо╝ у лабараторыю.
- Ваюеце? - усмЁхну╝ся наста╝нЁк, Ё мы адразу астылЁ.
Ён выслуха╝ нас мо╝чкЁ, не сказа╝шы нЁ слова асуджэння, быццам так Ё
трэба было Сашку дзейнЁчаць. Потым сказа╝:
- НЁчога страшнага не здарылася. Думайце, шукайце, можа, ВЁце╝ лЁсцЁк
зно╝ загаворыць. А ня╝дачы бываюць нават у выдатных даследчыка╝...
КалЁ наста╝нЁк пайшо╝, мы яшчэ нейкЁ час пастаялЁ, пакуль у нас з
МЁшкам зусЁм не знЁкла злосць на Сашку. ╤ тады далЁ адзЁн аднаму клятву:
- Будзем шукаць, нават калЁ на гэта спатрэбЁцца ╝сё наша жыццё.
Популярность: 40, Last-modified: Sun, 26 Oct 2003 09:53:16 GmT